Een teken van leven.

Vanochtend wees een vriendin me erop dat ik deze blog al schandalig lang niet heb geupdate. Ik steek mijzelf in zak en as. Ik ga op m'n knieën. Ik schaam me diep. Zand erover. :)

Het punt is, al mijn energie nu zit in de schoolkrant. De deadline was vandaag en ik had een enorme stapel stukken te schrijven. Dat deed ik echt met ontzettend veel plezier, maar als je dan een aantal uur achter elkaar geschreven hebt, dan ben je er op een gegeven moment ook wel klaar mee. Dan heb je geen overtollige woorden meer die je eruit moet gooien en weg moet zetten, dan wil je gewoon met een deken om je schouders en een bak popcorn op de bank pretentieloos vermaak kijken. Ja, echt.

Aan de andere kant wil ik jullie niet in de steek laten, dus daarom heb ik (zoals altijd, of course) een geniaal idee bedacht. Wat jullie natuurlijk ten diepste willen, is mij leren kennen. Ja, jullie zijn een open boek. Dus als ik weer eens geen tijd heb om ellenlange verhalen over het wel en wee van mijn huisdieren uit te tikken, dan doe ik het volgende: ik onthul een stukje informatie over mij. Niet iets van 'ik hou van groen', al moet ik dat misschien niet te hard zeggen, maar iets wat mij typisch mij maakt. Dus, als je ooit indruk wilt maken - je weet wat je moet onthouden:

Cassis, bitter lemon, Dubbelfrisss - allemaal leuk op een feestje, maar niet voor de lol. Sinas, daar heb ik écht een hekel aan, terwijl Sprite juist mijn allerallerallerfavoriet is. It brings back memories, zoals ze zeggen. Dat nog wel terwijl het allebei citrusvruchten zijn. Onthou en pas toe, want ik zal je eeuwig dankbaar zijn.

xoxo