Een apart slag volk.

Over het algemeen beschouw ik mezelf, afgezien van enkele eigenaardige voorkeuren en eigenschappen, als een behoorlijk normaal persoon. Is dat normaal? Jawel hoor. Zeker als je bedenkt dat ik de hele wereld aan de hand van mijn eigen perceptie bekijk. Wel zo handig als je je enigszins kunt identificeren met je uitgangspunt, he. :)

Ik heb het idee dat dit verhaaltje niet helemaal uit de verf gaat komen. Maarja, op het moment is het dit of scheikunde en dan weet je het natuurlijk wel. Eigenlijk wilde ik gewoon vertellen dat ik vandaag weer naar de universiteit was geweest en dat het écht heel gezellig was. We behandelden het onderwerp transplantatie. Aan de ene kant is dat een en al moleculair geneuzel, maar aan de andere kant is het heerlijk tastbaar. Huppakee, hier heb je een long. Longkwab zelfs, nog beter. Dat woord doet me echt denken aan weeshuisvoedsel: zo, flats, op je bord - maar dat is weer een ander verhaal. In ieder geval, de theorie komt perfect  van pas bij de praktijk en dat is ook wel eens leuk.

Een deel van de dag hebben we dus lekker gekletst over mortaliteit, major histability complex, direct allorecognition, immunosuppressieve medicijnen, collagenase, mesenchymale stamcellen, mixed lymphocyte reaction, pre-alabele voorwaarden en andere interssante zaken. Een ander deel van de dag hebben we allerlei bloederige foto's van harten, longen, nieren en overige allerhande organen in lichamen en in plastic zakjes bezichtigd. Aan het einde van de dag kwam er een man met een getransplanteerde long vertellen hoe het hem was vergaan, en dat was ook heel indrukwekkend.

Maar het mooiste vond ik nog wel een ontdekking die ik samen met een ander meisje deed, ongeveer halverwege dag. We mogen dan denken, verwachten, hopen dat we helemaal niet zo anders zijn dan de rest, dat we gewoon een beetje geluk hebben gehad, maar wie houden we eigenlijk voor de gek? Waar vind je ooit eens stel tieners dat helemaal blij wordt als het woord 'thoraxcentrum' of 'cardiovasculaire aandoening' valt? Right. Het bijzondere is dat we het niet eens doorhadden. Pas tijdens een random gesprek viel het kwartje.

"Mag ik naar de wc?"
"Tuurlijk. Denk aan je nieren!"

Waar hoor je dat ooit? :D