Farah is terug!

Oh my, we hebben vreugdedansjes gedaan, haar geknuffeld, tot het plafond gesprongen, Katja naar boven gedaan (wel op mijn bed hoor, dat vindt ie fijn) en haar daarna het allerlekkerste eten gegeven.
Nee, op zich had ik het nog niet verteld, maar Farah was dus weg. En Farah is één van de twee katten die wij hebben. Als je Farah en Katja zou moeten vergelijken, dan zou je kunnen denken aan Garfield en Odie. Katja is Garfield, van een kilometer afstand te herkennen. Rood, lui, chagrijnig, eigenwijs, en als hij er zin in heeft, moet je maar aandacht voor hem maken. Ohja, en hij heeft altijd honger. Farah is net Odie. Ze laat zich door Katja overal toe overhalen, ontdekt alles elke dag opnieuw en kan de grootste lol hebben met een flessendop (terwijl Katja sneaky haar eten opeet).
Farah valt ook heeel goed te vergelijken met Dory, dat ontzettend hyperactieve maar ook wel weer vertederende visje uit Finding Nemo. Die vergelijking wordt vandaag de dag trouwens niet zo vaak meer getrokken, maar toen ik in de eerste zat en haar elke ochtend om kwart over zes eerst van het dak van het tuinhuisje kon halen voordat ik onder de douche stapte, waren de overeenkomsten zeer duidelijk. Ze is ontzettend vergeetachtig, daardoor ook heel naïef, maar komt dus ook vrolijk elke keer tot de conclusie dat het mogelijk is van een wankele stapel kussens af te vallen. Of dat een flessendop dus echt heel vervelend kan zijn door alle kanten op te rollen. Het leven is hard.

Maarja, nu wijk ik geloof ik een beetje af. Simon had voor oud & nieuw (heeel lief) zijn kamer helemaal gestofzuigd en schoongemaakt zodat wij erin konden blijven slapen. Ik had 'm verteld dat één van mijn vriendinnen niet zo goed tegen katten kon, dus of hij die even van zijn kamer weg wilde houden. Behulpzaam als hij was, heeft hij ze echter helemaal buiten de deur gezet. Katja (zie karakterbeschrijving) maakt dat niet zo uit. Die gaat even naar buiten, voelt de kou, komt vervolgens op z'n gemak weer terug en dan mag je het de rest van de avond goedmaken. Farah daarentegen is niet zo'n held, en toen die niet terugkwam begonnen we ons wel zorgen te maken. Ze was wel eens zes weken lang weggeweest, maar dat was in de zomer, toen ze vastzat bij mensen in het schuurtje, die de deur op slot hadden gedaan toen ze de koffers pakten en op vakantie gingen. Toen was het al niet zo relaxt en kwam ze ondervoed terug. Met deze kou, en vanochtend ook nog de sneeuw, kregen we al helemaal doemscenario's in ons hoofd van bevroren pootjes en een begraafplaatsje bij de cavia naast de schommel. :(

Maar toen - vanochtend wist ik bijna zeker dat ik gemiauw hoorde. Je gaat je dingen inbeelden, dus we zochten wel, maar vonden niets. Er waren al zoveel briefjes rondgebracht, zoveel advertenties geplaatst, we verwachtten niet dat ze echt nog in de buurt was. Een uurtje geleden kwamen we terug van mijn opa, en weer hoorden we dat gemiauw. Dus opnieuw overal kijken: en ja, daar zat ze, voor de achterdeur!

Daarmee ben ik weer gekomen aan het begin van de blog, en ik geloof dat het nu wel tijd is om af te ronden. :) Ik ga nu naar beneden om haar weer helemaal plat te knuffelen!