Eén blik op ons aanrecht en je weet precies wat wij in de kast hebben staan. Het lijkt wel alsof er van elk onderdeel van het serviesgoed één voorwerp is uitgekozen en die verzameling is netjes uitgestald. De kom rijstepap staat gebroederlijk naast de afkoelende mok thee, en ook de geïmproviseerde milkshake schuift graag aan in het rijtje. Geen normale maaltijd vandaag, want de kaakchirurg is weer lekker zijn gang gegaan. Hier wat tandvlees schrapen, daar wat bikken, et voilà, mijn verstandskiezen zijn voortaan verleden tijd.
In plaats van dat we daar meteen van kunnen genieten met een stuk taart en een mok chocolademelk, moet er natuurlijk eerst tussenperiode van bezinning aan vooraf gaan. Het is ook niet niks om zomaar afscheid te nemen van zo'n belangrijk onderdeel van jezelf. Om het verdriet op te vullen, kreeg ik een flinke dosis pijn vergezeld van een tasje vol medicijnen wanneer het weer even te overweldigend werd. Bovendien kreeg ik ook nog een aardig briefje in van die goeie man zelf toegestopt, met een voorspelling van het verloop van de komende dagen.
Een week lang bloed en ellende, tien dagen spoelen, wel goed blijven eten, maar geen vast voedsel, en niet te koud, en niet te warm, en niet te pittig, en ook niet te vloeibaar, en geen alcohol, en niet roken. Als aanvulling op deze gevarieerde maaltijd slik ik nog wat fijne pijnstillers. Je zou er niet stoned van raken, maar wel behoorlijk poëtisch en ik heb steeds meer moeite met het ontwijken van de deurpost. Helaas voel ik de blauwe plekken op m'n arm dan weer wel.
Vandaag dat ik nu watertandend naar het aanrecht staar, waar het hele servies staat uitgestald met het ruime aanbod aan voedingsmiddelen dat ik nog heb. Kampertemperatuur betekent toegestaan, en toegestaan betekent exit rommelende maag.
Alleen jammer dat zo'n prik dan ook je smaakpapillen verdooft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten