Veel woorden over veel gebeurtenissen.

Gisteren was een dag die wel vijf dagen leek te duren, maar dan zonder slapen tussendoor - ken je dat? Dat je zo veel verschillende dingen doet, dat je op een gegeven moment terugdenkt aan de ochtend en het net lijkt alsof die nooit heeft plaatsgevonden.

Het begin was als een hardloper die net alles heeft gegeven in de eindsprint en dan nog naar huis blijkt te moeten lopen. Het gaat langzaam en je sleept jezelf voort, omdat je weet dat het moet, maar eigenlijk kun je niet meer. Het waren de laatste twee toetsen van een werkelijke uitputtingsslag. Ik wist niet waar ik de energie ooit nog vandaan moet halen.

Het tweede deel was als het begin van een vakantie, waarbij je verstandelijk kunt beredeneren dat je vrij hebt, dat je even nergens meer aan hoeft te voldoen, maar het gewoon nog niet voelt. Het moet allemaal even bezinken. We hadden een uurtje de tijd tot de paasviering zou beginnen, dus ben ik met een stel vriendinnen naar het centrum geweest en hebben we een gigantische bak Ben&Jerry's gekocht. Ik moet zeggen, toen het zonnetje begon te schijnen en we in die warme gloed op het schoolplein aan het genieten waren, voelde ik de vrijheid al wel in m'n vingertoppen tintelen.:)

Het derde deel was nadat de paasviering was afgelopen. Vrolijk, gespannen, nieuwsgierig, enthousiast én uitgeput liep ik samen met Renate richting het station. We waren op weg naar een filmopname voor de BBC, maar afgezien van de zenuwen zou het allemaal lukken.We zouden de trein wel halen, het zou wel loslopen. Dachten we. Totdat het echt onze trein bleek die we aan hoorden komen, en ik nog geen kaartje had, en m'n geweldige laarzen toch niet zo geschikt bleken om te rennen. We trokken een sprintje en sprongen de trein in. Toch gered! Wat ook nodig was, want we hadden één vodje waar opstond hoe we in Amsterdam moesten komen, en deze trein was daar het begin van. Anders waren we hier al gestrand.

Op het station zelf kochten we nog twee kaartjes, liepen naar het goeie perron - en zagen vervolgens de volgende trein wél voor onze neus wegrijden. Alsof we Domino speelden en dit de eerste steen was, die een hele rij mogelijk genante momenten werkelijkheid maakte. Dus, daar zaten we, nog een kwartier totdat de volgende trein zou vertrekken. Het was een mooi moment om even onze chipkaart op te waarderen, die natuurlijk essentieel was voor in Amsterdam, en toen liepen we naar het goede spoor waar de trein al snel aan kwam rijden.

De rit zelf duurde niet eens zo lang, maarja, wat moet je dan? Metro 53 stond er op het briefje... Gelukkig hangen er allemaal leuke bordjes op het station, maar ergens halverwege wisten we het niet meer zeker. "Er staat toch echt een pijl naar boven!" "Ja, maar de poortjes staan daar." Al snel bevonden we ons middenin de Hogeschool Amsterdam, niet echt waar we wezen moesten. Vanaf hier ging het een tijdje steeds verder bergafwaarts. Eenmaal bij Waterlooplein wisten we niet welke kant we opmoesten. Mijn voeten deden pijn. De tijd drong. We hebben twee keer aan dezelfde jongens de weg gevraagd (ahem) en toen we aan kwamen lopen, zaten de mensen al te wachten (want natuurlijk voel je juist op de meest cruciale momenten je telefoon niet afgaan).

We wisten niet precies wat er zou gebeuren - en ik moet zeggen dat het wel een hele ervaring was. Ik had me voorbereid op een ontspannen gebeurtenis, zoals wanneer een kind leert lopen, dat je 'm iets geeft om zich aan vast te houden en glimlacht als hij het maar probeert. In werkelijkheid was het meer alsof ze ons bij onze kraag grepen, aan de rand van een afgrond zetten en een duwtje gaven: "We zien jullie beneden wel weer!" Nou oke, zo erg was het ook weer niet, maar het had beter gekund...

Na afscheid genomen te hebben besloten we zo snel mogelijk weg te lopen, een eind uit zicht van het gebouw, en dan zou ik op een trappetje ergens mijn schoenen omwisselen. "Weet je wat pas écht genant zou zijn?" zei ik, "als die vrouw dus nu toevallig langs zou komen lopen." Maarja, de eerste paar stenen van de hele reeks waren al gevallen, dus raad eens wie er 3 seconden later om de hoek keek. "Oh, hoi," klonk het verbaasd. Een ietwat wantrouwige blik bekeek mij van top tot teen, terwijl ik half in m'n Allstars, half in die laarzen op een trappetje zat aan de Amsterdamse gracht. Het voelde maar een klein beetje ongemakkelijk. Dus na haar wederom tot ziens te hebben gezegd, haastten we ons naar het station. Amsterdam is leuk, maar zo was het wel weer even genoeg.

En net toen we op het punt stonden om op de trein naar Utrecht te stappen, ging Renates telefoon. Of het kon kloppen dat ik daar mijn vest & telefoon had laten liggen? Maar natuurlijk, de vernedering was nog niet groot genoeg. Dus we togen opnieuw naar de Amsterdamse grachten om de vrouw voor de derde keer onder ogen te komen... juist ja.

De tweede poging om terug naar Utrecht te komen verliep beter, al zaten we ingesloten in een coupé vol Franse scholieren, die vooral bezig waren zich vol te stoppen met Cheerios en krakelingen. Uitgehongerd vlogen we in Utrecht dus richting de grachten naar de Italiaan waar we heen wilden gaan. Vanaf dat moment knapte de dag gelukkig op. We hebben er serieus heerlijk gegeten, daarna nog een soortvan gewinkeld, zijn met een grote bak Strawberry Cheesecake-ijs als toetje in de tram gaan zitten en hebben tot na middernacht nog een geniale film gekeken.

Dus vanaf het einde bezien was het nog niet eens zo'n slechte dag, maar het begin leek toen op een of andere manier alweer weken geleden.

Misschien moet ik maar eens bijslapen.

ps Renate, ik vond het toch wel heeel erg gezellig, thanks ! :) x