Het is bijna zover!

Over een paar uurtjes moet ik defnitief de essay hebben ingeleverd die de afgelopen maand zo ongeveer mijn leven heeft beheerst. Niet letterlijk, gelukkig, maar het heeft toch meer invloed gehad dan ik dacht dat een paar woordjes zouden kunnen hebben. Van frustrerende, inspiratieloze momenten tot avonden waarop ik niet eens in slaap kon komen, zo vol zat mijn hoofd met geniale ingevingen en zinsgedeelten. Het was weer een ervaring.

Nu het bijna tijd is om in te leveren, zijn er wel een paar dingen waar ik over na begin te denken. Allereerst: ik ben niet de enige die meedoet en ik ben ont-zét-tend benieuwd wat de rest ervan heeft gemaakt! Ten tweede: Ga ik er spijt van krijgen? Weet ik morgen ineens wél hoe het moet? Of blijf ik zo tevreden als ik er nu, na al die aanpassingen en herschrijvingen, mee ben?

De laatste overweging houdt me misschien nog wel het meest bezig. Vanochtend stelde mijn moeder - over een geheel ander onderwerp, overigens - de vraag: "Wat is erger: ergens niet eens over nadenken, of de principes die je erover hebt loslaten?" En dat is dus het punt. Ik heb nagedacht, ik heb me bezonnen, en heb vervolgens met verve verdedigd dat sites als Hyves en Facebook totaal los staan van de werkelijkheid.  Er schuilt echt gevaar in, we moeten er voorzichtig mee zijn, et cetera et cetera - maar ondertussen dump ik er wel m'n foto's en is ook mijn vriendenaantal een stuk hoger dan de werkelijkheid zou vertellen.

Moet ik me nu schuldig voelen, of ben ik gewoon net als de rest van de wereld?