Als een elastiek.

Ik weet niet of ik met deze boodschap enige herkenning op zal wekken, maar het schoot me te binnen tijdens mijn pre-slaapinspiratie (wist je dat onderzoek heeft uitgewezen dat je dan je geniale momenten hebt? maar dat terzijde) en waarom gooien we het dan niet meteen de wereld in, toch? De ether bestaat niet en internet is maar virtueel, dus veel kwaad kan het niet aanrichten.

Het zit zo. Wanneer ik iets in het Engels moet schrijven, of het nu een nieuwjaarswens of een essay is, dan voelt het altijd als een soort diefstal. Alsof ik iets jat, wat ik eigenlijk helemaal niet in m'n handen hoor te hebben, en waarop ik elk moment betrapt kan worden als er even iemand iets beter kijkt.

De moeite die het me in de eerste plaats kost om het op papier te zetten, is natuurlijk al het eerste bewijstuk dat aantoont dat de Engelse taal niet bepaald in mijn natuur zit. Maar dan nog - na al die tijden zwoegen gebeurt het regelmatig dat ik naar een stuk tekst kijk en denk: Waar komt dat nou weer vandaan? Heb ik dit geschreven? Is dit mijn mening, mijn visie? De taal, waarmee ik in mijn eigen hoofd aan de slag ben gegaan en die ik heb gebruikt om er met mijn eigen vingers op los te tikken, zorgt voor een onvermijdelijke kloof. Ik kan er niets aan doen. Zodra de letters verschijnen, zijn ze al niet meer van mij. Er ontstaat een afstand tussen mij en mijn creaties.

Eerlijk gezegd voelt het al zo als ik een simpel gesprek voer, zeg via msn. Zelfs over de begroeting moet worden nagedacht. Het wordt net weer een stukje erger wanneer ik echt iets ga proberen uit te leggen. De woorden van de ander komen op de een of andere manier Engels binnen en blijven zo, maar wat ik dan wil zeggen, dat blijft aan mijn kant van het scherm. Het zit in mijn hoofd, het wil niet geuit worden in een taal die zo ver van me af staat. Het lijkt wel alsof ik de woorden van net te ver naar me toe moet halen. Alsof ze aan een soort elastiek zitten, en ik ze naar me toe moet trekken om er zinnen van te vormen. Gemaakte, onnatuurlijke zinnen worden het dan ook. En zodra de punt is gezet - pang, dan schiet het elastiek alweer terug. Hoe vaak dat wel niet gebeurd op een pijnlijke, vervelende manier, omdat het natuurlijk weer net verkeerd is geplaatst allemaal. Dat virtuele elastiek laat bijna voelbare rode striemen achter.

Als deze schaamtelijke exercitie dan toch tot een succesvol einde is gekomen - de boodschap is overgebracht - dan nog betekent dat niet dat het probleem is opgelost. De grap mag dan zijn gemaakt en de clou begrepen, maar we lachen niet samen.

Nee, ik lach in het Nederlands.