like a boomerang

Ik heb een probleem. Denk ik. Als ik anderen moet geloven zelfs een groot probleem. Sinds ik een jaar geleden een nieuw mobieltje heb gekocht, is die namelijk vaker buiten dan binnen mijn bezit geweest. Eerst heeft hij ruim twee maanden bij mijn opa gelegen. Achtereenvolgens vond hij zijn thuis in het zwembad, bij verscheidene vriendinnen, ver achterin mijn kast, in plekken van mijn tas waarvan ik niet wist dat ze bestonden, de H&M en gewoon Het Zwarte Gat Waar Alle Dingen Die Je Nodig Hebt In Verdwijnen.

Volgens mij ben ik zelf nog wel degene die er het minste problemen mee heeft. Sowieso vind ik het niet nodig om zo'n ding altijd maar in je zak te hebben. Je broekzak slijt ervan uit en let's not pretend, het grootste gedeelte van de tijd kijk je niet tegen nieuwe sms'jes aan, maar herlees je uit verveling de oude.

Soms, tijdens momenten dat de afwezigheid weer eens zo lang duurde dat ik dacht dat dit keer definitief zou zijn, overwoog ik wel een nieuwe aan te schaffen. Pas sinds deze zwarte is het namelijk zo dat ik herinnerd word als het meisje zonder de mobiele telefoon. Ligt het aan het onopvallende uiterlijk? De robuuste uitstraling, die je vertelt: "Waar je me ook ingooit, wat je ook met me doet, ik kom er altijd weer levend uit"? Elke keer dat ik hem weer terugvind, ben ik echter weer blij dat ik het niet heb gedaan - want laten we eerlijk zijn: ik en een touch screen? Nee, ik ben waarschijnlijk echt beter uit met mijn onverwoestbare, onopvallende exemplaar. We hebben samen namelijk al heel wat val- en schrikmomenten beleefd - en doorstaan! Onze band is hecht.

Dus, wat ik hier wil zeggen? Ach ja, dat m'n broeken dus niet verslijten. Dat het handig is dat je beltegoed niet wegvloeit naar nutteloze mededelingen en gesprekken. En misschien ook dat je niet al te boos moet worden als ik hem weer eens kwijt ben, want één ding is duidelijk:

hij komt altijd weer terug.