baby faces, lively places

Soms zou ik echt wat meer discipline willen. Even dat kind in mezelf uitzetten, zodat ik eindelijk doe wat ik wil doen, en niet wat het makkelijkste is. Nu is het alsof er niets gebeurt wanneer ik mezelf niet streng toespreek en een deadline geef. "Nee, nu even niet je mail kijken, maar pak je boek erbij. Ja, je boek. Dat - nee, niet dat tijdschrift, maar dat boek. Goed zo. Die, ja. En nu naar beneden. Ga maar - nee, niet naar je laptop kijken. Niet - naar - je - oke. Laat ook maar. Doe je ding."
En terwijl zich in mijn hoofd die machtsstrijd tussen mijn wil en mijn vanzelfsprekende gewoontes voltrekt, weet ik al dat ik er spijt van ga krijgen. Want - surprise, surprise - internet slurpt tijd op. Je kijkt even naar dat ene mailtje, die ene site, die ene blog, alles om maar niet naar dat ene klokje te kijken dat je vertelt dat het alweer half twaalf 's avonds is en te laat om nog iets voor elkaar te krijgen.

Mocht je jezelf in dit verhaal kennen - treur met me mee. Het zijn namelijk lang niet altijd de leuke dingen die ik eerst doe, zodat ik aan de eind van de dag gelukkig, maar huiswerkbeladen m'n bed in kruip. Het tegendeel is waar. Niet dat ik echt huiswerk maak. Het is meer dat ik halverwege de dag het ongelukkige moment ervaar dat ik eraan denk. Zelfs zo'n gedachte is al gevaarlijk. Uit ervaring kan ik zeggen dat zulke bewustwordingen namelijk leiden tot gemiddeld zo'n twee uur tijdsvertraging en 0 minuten homework quality time.

Zoals gewoonlijk verlies ik natuurlijk weer de rode draad van m'n verhaal, want wat ik eigenlijk wilde vertellen, dat was dat ik het vandaag anders had aangepakt. Het heeft te maken met die quality time. Af en toe heb ik zo eens de neiging om die honderdachtentwintig punten op mijn to do-lijstje anders te benaderen. Zo van: "Jongens, ik heb jullie veel te lang verwaarloosd. Het spijt me. Vandaag ga ik het goedmaken. Vandaag ga ik tijd met jullie doorbrengen, en wel zo lang dat ik jullie door en door ken. Ik wil alles van jullie weten. Ik wil jullie leren kennen van top tot teen en als iemand me iets over jullie vraagt, dan wil ik jullie hele levensverhaal op kunnen ratelen. Ik word jullie beste vriend. Maar, en daar waarschuw ik jullie voor, zodra ik eenmaal op dat punt ben gekomen, wil ik dat jullie beloven dat ik jullie nooit - meer - zal - zien."

Het punt is namelijk: het werkt. Als je er één keer voor gaat zitten, dan ben je zo klaar. Dus waarom zou ik dat niet toepassen op wensen in plaats van altijd maar op verplichtingen? Let op, want hier komt bijna de ontknoping van het verhaal, echt waar. Ongeveer een halfjaar geleden had ik de onweerstaanbare drang om jeugdfoto's op te zoeken, te sorteren en in te plakken. Dat opzoeken is gelukt, sorteren zou je het op zich wel kunnen noemen, maar van inplakken is het in de verste verte niet gekomen.

Dus heeft de volwassene in mij (wel van diep opgegraven, inderdaad) vandaag het heft in eigen handen genomen. En ik luisterde. Echt. Samen met m'n moeder heb ik alle foto's nog eens doorgenomen. Eindelijk hoorde ik alle verhalen achter de foto's, alle dingen die we hadden gedaan, alle gebeurtenissen die we hadden meegemaakt. Op zo'n moment wordt pas duidelijk hoe erg iedereen verandert.

'Moet je eens zien, wat had je vader nog een babyface hier!'