Pap.

Het is verwonderlijk hoeveel verschillende associaties het woord 'pap' kan oproepen. Allereerst het ongemakkelijke gevoel dat je buik op het punt staat uit elkaar te ploffen en je de komende 3 weken op een rigoureus dieet moet voordat je niet meer hoeft te worden rondgerold: "Ik kan geen pap meer zeggen!"
Vervolgens de vertedering die nieuwgeworden ouders hebben wanneer hun kotertje in het wilde weg rondbrabbelt (maar eigenlijk zijn eigen vingertjes interessanter vindt dan de mensen om zich heen): "Papapapapapapapapapapap." "Hij zei 'papa', hoorde je dat!"
Ten derde het stevige, degelijke ontbijt van gekookte granen in melk, met een hoge energiedichtheid en volgens recente onderzoeken nog cholesterolverlagend ook.
Tot slot dan die gele drilvla, die iedereen schijnt te eten na het avondmaal en die - in sommige uithoeken van het land - dus 'pap' wordt genoemd.

De eerste paar keer dat ik het woord op deze manier misgebruikt hoorde worden, ontstond er kortsluiting in m'n hersenen. "Ik kan echt niet zonder pap na het avondeten, hoor!" Wat, pap? Je bedoelt dat je na je avondeten nog zo veel honger hebt dat je pap moet eten? Lekker een bordje Brinta of zo? "Ja, dat hoort er inderdaad wel echt bij," hoorde ik een ander zeggen. Het vreemde was dat ik het nog nooit daadwerkelijk geserveerd had zien worden als ik bij de betreffende mensen langsging, maar het scheen dus de normaalste zaak van de wereld te zijn.

Pas toen ik er later een keer langskwam en men me met een pak vanillevla in de hand vroeg of ik nog pap lustte, ontdekte ik de spraakverwarring. Ik voelde een verontwaardiging in me opborrelen.
Pap, dat is het woord voor vloeibaar, krachtgevend voedsel. Je eet het omdat het zo lekker is, dat je het woord dat ze eraan hebben gegeven maar voor lief neemt. Of je eet het omdat je ziek bent, en je de hoogst mogelijke energiehoeveelheid moet binnenkrijgen in een zo klein mogelijke vloeibare eenheid. Het is dan wel iets waardoor je de rest van de dag niet meer mag hoeft te eten, maar dat is niet erg, want het is gezond. En nu dit? Ordinaire vanillevla? Beetje melk, schep suiker en een mix aan stabilisatoren om het zo drilpuddingachtig te maken?
Het gezonde, de fatsoenlijkheid die van de woorden 'bord pap' afstraalt, lost ineens in rook op. Ik bedoel, niets tegen vanillevla (afgezien van het feit dat je er geen vanille in zult aantreffen en dat de stralende geelheid eigenlijk van wortels komt), maar noem het beestje dan bij z'n naam. Vanilline-fantasie, ofzo.

Maar geen pap.